บุปผาเริ่มสำรวจร่างกาย แต่ด้วยร่างที่โชกเลือดของเธอเกรงว่าต่อให้มีแผลก็มองไม่เห็น มีแต่ใช้ความรู้สึกช่วยยืนยันว่าไม่มีจุดใดในร่างกายที่เจ็บปวด ซึ่งก็ยิ่งทำให้เธอสับสนเข้าไปอีกเพราะถ้าโดนระเบิดลูกนั้นระเบิดใส่เธอมั่นใจว่าแก้วหูเธอคงต้องฉีกขาดหมด ขอเพียงมีความรู้เกี่ยวกับระเบิดสักเล็กน้อยก็จะทราบว่าแรงอัดของระเบิดฆ่าคนที่อยู่ในระยะประชิดได้อย่างรวดเร็ว ถึงไม่มีบาดแผลภายนอกแต่เนื้อในแหลกเหลว
บุปผาคิดถึงโทรศัพท์มือถือแล้วจำได้ว่าเธอวางโทรศัพท์เอาไว้ในตะกร้าใส่เงินไม่ได้พกติดตัวมาด้วย ในกระเป๋าหลังของกางเกงยีนมีสมุดบัญชีหนึ่งเล่มและปากกาที่เสียบเอาไว้ นอกจากนั้นแล้วก็มีเพียงหนังสือที่เธอยังอ่านไม่จบหนึ่งเล่ม
บุปผาคิดสงสัยว่าทำไมตัวเองจึงได้ใจเย็นถึงเพียงนี้ ทั้งที่กำลังประสบกับสิ่งที่สามารถทำให้คนทั่วไปเสียสติได้ง่าย ๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าสมองของเธอกำลังพยายามปกป้องตัวเองด้วยการปิดกั้นสิ่งที่จะทำให้เธอเป็นบ้าเอาไว้
เสียงควบม้าดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของสนามรบ ม้าสีดำสนิทตัวหนึ่งวิ่งนำม้าอีกหลายสิบตัวที่นั่งเอาไว้ด้วยนักรบในชุดเกราะแปลกตานับสิบคน บุปผามองดูชายผมทองบนหลังม้าสีดำซึ่งสวมชุดเกราะอันครบเครื่องมากกว่าคนอื่น ๆ ไม่ทราบว่าจะทำตัวอย่างไร
เขารั้งบังเหียนม้าหยุดลงตรงหน้าเธอ จ้องมองดูด้วยดวงตาสีเขียวมรกตอันเป็นประกายแต่ไร้ซึ่งความอบอุ่น เขาเอ่ยเป็นภาษาที่บุปผาไม่เคยได้ยินเธอจึงทำได้แค่ขมวดคิ้วแล้วถามออกไปด้วยภาษาไทย
“ขอโทษค่ะ ที่นี่ที่ไหนคะ”